Arraroa bada ere, atzo ikusi nuen (azkenean) Alfred Hitchcock-en Psycho. Gogoak neuzkan ikusteko eta nahiz eta beldurra izan filmean zehar, oso gustura egon nintzen, sofan etzanda.
Harrigarria da nola Hitchcockek lortzen duen ikuslegoa protagonista bera dela sentitzea, erabiltzen dituen plano subjetiboei esker. Hortaz gain, eszena guztien plano mota ezberdinak oso neurtuta daude, baita musika ere. Oso lan ona delakoan nago, azken eszena istorioa borobiltzen duelarik.
Ziur nago eszena hau ezaguna egingo zaizuela. Ez irudiagatik, musikagatik baizik. Arreta handiz entzun ezazue musika, ez zer iruditzen zaizuen.
No hay comentarios:
Publicar un comentario